ร้อยสี่สิบหก

ลองนึกภาพแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านม่านโปร่งแสง ทอดเงาอ่อนละมุนลงบนพื้นพรมตอนที่มาทิลด้าเข้ามาในห้องฉันโดยไม่ได้เคาะประตู

“งานแต่งงานเริ่มสี่โมงเย็นค่ะ คุณเอลล่า” เธอบอก “รถจะมารับตอนบ่ายสาม”

ฉันพยักหน้า ยังคงงัวเงียอยู่ แล้วขยี้ตา งานสังคมอีกแล้ว ชีวิตอีกวันที่ต้องอยู่ในโลกแห่งภาพลักษณ์และภาระหน้าที่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ